Πολύμνια, κλύθι μου!
απ΄της Κλωθούς τα κυκλογυρίσματα σε ύψος και στύλ μιάς άλλης εποχής.
Απ΄τη λαχτάρα τό΄στησα στη μέση μιάς καταπράσινης κοιλάδας
να το χαιδεύουν οι άνεμοι απ΄ολες τις μεριές.
Κι αυτό να σβήνει σαν φωτιά κάτω από δασύπυκνες υγρές χαμοκερασιές.
Με τη φλογέρα να του συντροφεύουν οι βουκόλοι στο αιθέριο πέταγμα
πάνω απο τα πολύσπορα στάχια, όταν τα αμνοερίφια
θα λαγιάζουν τη χαρά στης μακρόσυρτης σιωπής το ρέμα,
κάνοντας τη νύχτα μέρα , μυρικάζοντας τον κόπο στο πανάκριβό τους θρέμμα.
Στις κληματόβεργες, που χρυσάνθισαν στο φθινοπωρινό όψιμο μέρισμα
τσαμπιά άφησα από παραστάφυλα για νά΄χει ο Διόνυσος χαρά τη μέθη να πορέψει.
Στην κάνουλα να κρεμαστεί, να πιεί ηδύποτο κρασί τα χέρια να σηκώσει να χορέψει.
Καί νά που οι ελπίδες μούλιασαν κάτω από της μουσμουλιάς τα ξέφυλλα κλώνια
Κι σαν ο αγέρας μαίνονταν από τα ομβριγενή πελάγη δέν έμειναν στάχυα στ΄αλώνια.
Φόβος τις πυροτέχνησε, τις ξόρκισε, τις σκόρπισε σαν φρύγανο τ΄αγέρα.
Ξόρκια δεν σπέρνουν οι κρουνοί απ΄την πηγή του ουράνιου πατέρα.
Έμαθαν κι οι δασόθρεφτες Νηιάδες να συγκεράζουν το έναυσμα ζωής
με μιά μικρή, ορμέφυτη κι απείθαρχη της άνοιξης αχτίδα.
Κι εμείς για το ταξίδι διαλέγουμε ένα σύννεφο κι ένα κοπάδι από περιστέρια.
Παρέα να μας κρατούν στην έξοδο μακριά απ΄της θλίψης τα λημέρια.
Τις μέρες για να φέρουμε στου ορίζοντα την κόψη.
Κι αφού τετράζυγα άλογα ζευτούμε θα γυρίσουμε ξανά στη μέρα εκείνη,
που περπατά κοιτώντας εμπρός και προσπερνά όλες τις στέρφες άλλες.
Του ανθρώπου νού θαυμάζει η γή σαν πλένεται, γυαλίζεται με μια χούφτα ψιχάλες.
Vicky Kostenas Lagdos
Dichterin, 15.12.2011
http://www.facebook.com/notes/vicky-kostenas/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CF%8D%CE%BC%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%BA%CE%BB%CF%8D%CE%B8%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CF%85/10150339481739159
Χρήστος Α. Κατσαρός ( Chris Sintiki) με Vicky Kostenas Lagdos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου