ΣΤΟΧΑΣΟΥ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΣΤΗΝ ΞΩΠΟΡΤΑ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ
Στοχάσου για λίγο στην ξώπορτα του σπιτιού
Με τις παντούφλες των γυναικών αφημένες
Στο πρώτο το σκαλί
Με το γεράνι ν’ αγκαλιάζει τη μεγάλη τενεκεδένια γλάστρα
Και τα πρασινογάλανα μάτια σου
Να κοιτούν ερευνητικά γύρω
Σα να μην καταλαβαίνουν τι θέλουμε όλοι εμείς
Που περιμένουμε με τα χεριά χωμένα στις μασχάλες σταυρωτά
Με την ψυχή φυλακισμένη πίσω από σάρκες και κόκκαλα
Η πόρτα σε λίγο θα κλείσει σα να μην άνοιξε ποτέ
Και μονοί, μακριά από τη μυσταγωγία αυτής της νύχτας,
Ξεχασμένοι στη μοναξιά που σκορπάνε γύρω τους
Οι κορμοί των δένδρων
Θα νιώθουμε αδυναμία μας μπροστά σε τούτο το κορμί
Που δεν μύρισε όπως τα’ αλλά ιδρώτα και βαρβατήλα
Το λάλημα του πετεινού μένει πάντα να θυμίζει
Την πρώτη ανατριχίλα της προσδοκίας σου.
Χρήστος Κατσαρός 18 Αύγουστου 2010 00:30 π. μ.
