25 Δεκεμβρίου 2005
Για έναν έρωτα αξίζει να χάσεις τα πάντα, ακόμα και την ίδια σου τη ζωή.
Στη συνέχεια, αναφέρομαι στην ιστορία που εκτυλίσσεται μέσα από τις σελίδες του υπό έκδοση βιβλίου της ζωής μου και αφορά σε ΄΄ δύο καρδιές που γνωρίζονται και κάνουν σχέση, οι οποίοι όμως έχουν πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας΄΄ , ο άνδρας είναι πολύ μεγάλος 28 ετών Κατσαρός Χρηστός του Ανδρέα Συγγραφέας - Εργολάβος & Πρόεδρος Αθλητικού Συλλόγου Λιβάδια με συμμετοχή σε όλα τα κοινά του δήμου Κερκίνης και του Χωρίου Λιβάδια Σερρών και η κοπέλα είναι νέα 18 ετών Μαριέττα Dimitrova Ivanova από Doupnitsa-Σόφια Βουλγαρίας φοιτήτρια του Αμερικανικού Πανεπιστήμιου financial manager στο Mplagkoegrad Βουλγαρίας. Ωστόσο, μέσα από το βιβλίο προχωρώ ακόμα παραπέρα τη σκέψη μου και θίγω τα κακώς κείμενα στην πολιτική και κοινωνική ζωή, αυτό όμως που επιβάλλεται σαν κεντρική ιδέα είναι η άξια της φιλίας, η μοναδική σταθερά στη ζωή μας.
Ρίλα Μοναστήρι στην Βουλγαρία στο όποιο έδωσε όρκο ότι ποτέ δεν θα με πληγώσει 001
Χρήστος A. Κατσαρός
Marietta Dimitrova Ivanova
Πρόεδρος Αθλητικού Συλλόγου Λιβάδια
Μια όμορφη ερωτική ιστορία με τους δυο μεγάλους έρωτες μου! Από το προσωπικό μου δράμα με ηθικό δίδαγμα:)
________________________________________
Αν την ρωτήσετε θα σας πει πως φοβήθηκα τη δέσμευση. Ίσως την ίδια τη σχέση. Ίσως πως δεν ήξερα τι ήθελα, ίσως ήμουν πολύ αδύναμος σαν χαρακτήρας για να συνεχίσω να την κρατάω με τα δικά μου ινία. Η αλήθεια είναι μία. Δεν ήμουν ερωτευμένος. Και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή, το ένιωθα όταν άθελα μου την σύγκρινα με αυτά που αισθάνθηκα παλιότερα για άλλες. Τις το είπα από την αρχή. Και αν την ρωτάγατε θα σας έλεγε ότι πάντοτε τις περιέγραφα πως ένιωθα και πως ποτέ δεν τις είπα «Σ’αγαπώ». Μπορεί να μην μου έδινε αυτό που εκείνο τον καιρό αναζητούσα : τρυφερότητα, αγάπη, αγνά συναισθήματα από κείνα που σε κάνουν να τρέμεις και να γουργουρίζεις σαν νεογέννητο γατάκι, από κείνα που σε ταξιδεύουν σε μέρη απρόσιτα και εξωτικά ,από κείνα που σε κάνουν να πετάς στα ουράνια και να ζεις στον δικό σου μικρόκοσμο ,αγνοώντας ο, τι και όπια υπάρχει γύρω σου. Όταν ερωτεύεσαι ξεχνάς τα πάντα και θέλεις να ζεις μονάχα για κείνην , να γίνεσαι ένα με ότι τον αφορά και όλη σου η ζωή να διαγράφει μια διαρκή τροχιά γύρω τις. Ε όλα αυτά λοιπόν, εγώ ποτέ δεν τα ένιωσα με την συγκεκριμένη. Το θέμα είναι-και όλοι θα με ρωτήσετε- πως αφού αυτό το άτομο δεν με ολοκλήρωνε και δεν μου έδινε αυτό που έβλεπα εγώ ο ίδιος ότι είχα ανάγκη τον καιρό αυτό, γιατί έμενα στη σχέση αυτή? Γιατί δεν την χώριζα απλά και δίκαια ανακοινώνοντας την πως δεν ήταν αυτό που έψαχνα? Πως δεν βρήκα στη σχέση μας αυτό που αποζητούσα? Εδώ επιτρέπω κάθε είδους ανοιχτά σχόλια. Αν με ρωτούσε κάποιος τότε ισχυριζόμουν πως «απλά περνάμε καλά, οπότε ποιος ο λόγος να χωρίσουμε?». Το θέμα ήταν όμως ότι περνάγαμε καλά σαν παρέα, γιατί όταν ερχόταν η ώρα για τους δύο μας τις πιο πολλές φορές με έπιανε μια ανίατη ασθένεια που λέγεται «βαρεμάρα». Τον καιρό εκείνο δεν έβλεπα αυτό που τόσο ξεκάθαρα ήταν μπροστά μου καθώς αποζητούσα διαρκώς την επιβεβαίωση. Ίσως τελικά- το πιθανότερο δηλαδή- να μην ήταν τα αγνά και αφελή συναισθήματα που αποζητούσα, ούτε το ερωτικό πάθος- αν αυτό αναρωτιέστε, αλλά κάποια να μου φέρει τα πάνω κάτω. Με την συγκεκριμένη και την νωθρότητα στην σταθερή και χωρίς εξελίξεις σχέση μας δεν το είχα αυτό. Όλα είχαν καταντήσει ανιαρά και η ίδια περισσότερο φίλη παρά γυναίκα. Κάθε μέρα γινόταν όλο και πιο ξενέρωτη με αποκορύφωμα( μιας που δεν μου αρέσουν καθόλου τα ψέματα) να τις ανακοινώσω μια μέρα το μακράς διαρκείας μου ενδιαφέρον για κάποια άλλη και να ανακαλύψω πως μάλλον θα με συγχωρούσε γιατί «που θα έβρισκε άλλον?». Η κατάσταση από μεριά μου είχε γίνει αδιάφορη και η ίδια είχε πέσει στο επίπεδο του ξεφτιλισμού χωρίς να το καταλάβει. Δεν έδινα τίποτα στη σχέση ασυναίσθητα και όλα είχαν λάβει μια σταθερή και διαρκή ασταμάτητη κυκλική πορεία.
Τότε ήρθε στη ζωή μου. Ένα άτομο που ήταν αυτό το «άλλο». Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που είχα ,αυτό που περίμενα να με ταρακουνήσει και να μου πει πως ήρθε εδώ για να ταράξει τον κόσμο μου. Το βρήκα τόσο συναρπαστικό, τόσο απρόσμενο, κάτι άγνωστο για μένα ,που ήμουν αμέσως έτοιμος να ανακαλύψω. Έτσι έπεσα με τα μούτρα, αδιαφορώντας για τους κινδύνους που εγκυμονούσαν….
Παραδόθηκα στα πάθη μου, αφέθηκα άθελα μου και με τη θέληση μου, έζησα πέντε χρόνια μεγάλου πάθους και αναταραχών ,οι οποίες ποτέ μου δεν φαντάστηκα πως θα μου προκαλούσαν τόσο πόνο…
Με την γοργόνα της καρδιάς μου Μαριέττα & μάνα της αγαπημένης μου κόρης Ανδριάνας Γοργόνα της καρδίας μου!!! 4/3/1999 http://christoskatsaros.blogspot.com/2010/08/blog-post_6216.html
Άρχισε το παιχνίδι σε δόσεις. Στην αρχή όλα ήταν μαγικά. Σκεφτόμουν πως ο έρωτας αυτός προέκυψε επειδή ήμουν σε μία διαρκή δοκιμασία και η άλλη δεν με αποδεχόταν όπως ήμουν. Έτσι τίποτα δεν ήταν βαρετό ,όπως πριν , και αυτό με ενθουσίαζε. Η σχέση αυτή ήταν σαν ένα μεγάλο παιχνίδι. Δεν ήξερα τι να περιμένω κάθε φορά, κάτι που με κρατούσε σε εγρήγορση, με έβρισκε έκπληκτο μπροστά σε κάθε περίσταση ,με εξίταρε, με έκανε να δω τον ουρανό με τα άστρα. είχα γνωρίσει τον θεό σε ανθρώπινο σώμα, κι ας ήταν απλά ένα ακόμη απλό κορίτσι ,όχι ιδιαίτερα όμορφο. Οι εξελίξεις ήταν σταδιακές, με επέβαλλε συνεχώς σε δοκιμασίες οι οποίες είχαν οδυνηρή εξέλιξη και ανακουφιστικό τέλος, το οποίο με έβρισκε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο αναρωτώμενος πόσο έξυπνη και εφευρετική ήταν .Την θαύμαζα και ταυτόχρονα καμάρωνα για τον εαυτό μου που πέτυχα τέτοια διάνα. Όλα ήταν διαφορετικά, είχαν μια περίεργη μυρωδιά, είχαν κάτι το νέο, το άγνωστο και εγώ παραδομένος στο έλεός τις την άφηνα να με σπρώχνει όλο και πιο βαθειά νομίζοντας πως ζούσα την μετενσάρκωση του αληθινού έρωτα και αφήνοντας την να με κάνει να πιστεύω πως βρήκα το άλλο μου μισό.
Χωρίς να το καταλαβαίνω άρχισα να γίνομαι έρμαιο των παθών μου και εκείνη το ένιωθε. Χωρίς να έχω την παραμικρή υποψία, τα παιχνίδια που μου έπαιζε και εγώ έβρισκα φανταστικά, ήταν η δική τις οπτική στο πώς θα με φέρει του χεριού τις. Εγώ έτρεχα από πίσω τις με αποτέλεσμα να καταλαβαίνει εκείνη πως θα κάνω τα πάντα για να μη χάσω αυτό το καινούριο και ανατρεπτικό συναίσθημα. Στο παιχνίδι αυτό δεν μπορούσε φυσικά να λείπει το ολοκληρωτικό δόσιμο. Άρχισα να αφήνω τα πάντα για να είμαι δίπλα τις: έκανα κοπάνες από την δουλειά μου, έλεγα ψέματα στους γονείς μου, άφησα τους φίλους μου και τις παρέες μου, σύχναζα μόνο στα δικά τις στέκια, έτρεχα 3 φορές τη μέρα στην άλλη άκρη της Βουλγαρίας για να την συναντήσω… Ό,τι μου ζητούσε τις το έδινα.. Στην αρχή ζητούσε παρακλητικά, σαν να ένιωθε προδομένη , προσβεβλημένη και πληγωμένη που φοβόμουν να αφεθώ ολοκληρωτικά. Όταν τελικά πείστηκα , το δόσιμο γινόταν πλέον παγερά ,απαιτητικά και στην πορεία εξελίχθηκε σε καθημερινές μεταγγίσεις αγάπης, συμπόνιας, έρωτα και αποκλειστικότητα σε τακτά χρονικά διαστήματα και χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ. Και εκείνη πάλι καταλάβαινε ότι ήμουν σε μια απελπιστική πορεία η οποία δεν είχε σταματημό. Με είχε φέρει του χεριού τις. Αυτό που πριν έβλεπα ως κάτι ανατρεπτικό ,τώρα είχε καταντήσει κουραστικό εξαντλητικό. εκείνη παγερά αδιάφορη, και εγώ πλέον να σέρνομαι στο δάπεδο, στα όρια του αυτοεξεφτιλισμού. Με σήκωνε για λίγο, όταν ερχόταν δίπλα μου για να ‘πάρει’ κάτι και έπειτα με πέταγε πάλι εκεί που με κατάντησε. Η ξέφρενη πορεία που είχε πάρει η ζωή μου με την παρουσία τις είχε εξελιχθεί σε καθημερινές στιγμές απερίγραπτου πόνου, και σε συζητήσεις οι οποίες δεν κατέληγαν πουθενά. Την παρακαλούσα να μου δείξει σεβασμό. Ποτέ μου δεν το απαίτησα και αυτό ήταν το λάθος μου από την αρχή. Στο βωμό της σχέσης έκανα τεράστιες υποχωρήσεις, απερίγραπτες, αδικαιολόγητες, ξεφτιλίστηκες, οι οποίες έχοντας ως σκοπό να κρατήσουν τη σχέση , στην ουσία, δίχως να το καταλαβαίνω, έβαζαν μπουρλότο στα θεμέλιά της.
Η σχέση μας είχε φτάσει στο τέλος της κι ας μην έλεγα να το καταλάβω. Εγώ πλέον εξαντλημένος και ολοκληρωτικά δοσμένος μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο του χρόνου μου, μέχρι και την τελευταία σπιθαμή της ψυχής μου βρέθηκα αντιμέτωπος με μία νέα κατάσταση. Την παρουσία του τρίτου προσώπου. Αυτού που κάθε άτομο τρέμει να μην μπει ανάμεσα στη σχέση τους. Αυτού που ανατρέπει τα δεδομένα . Τότε αναγκάστηκα να ταρακουνηθώ περισσότερο από την πρώτη φορά ,άθελά μου και μη, ήταν υποχρέωση μου να αντιμετωπίσω τη σχέση κατάματα, κάτι που δεν είχα θάρρος να κάνω τόσο καιρό. Τότε άρχισα να βλέπω τους κύκλους που έκανα όλους αυτούς τους μήνες, τότε άρχισα να ξυπνάω από το λήθαργο της μακροχρόνιας παθητικότητάς μου, τότε συνειδητοποίησα πως χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο όλο αυτό τον καιρό και πως είχα χάσει κάθε επαφή με τον πραγματικό κόσμο. Αναγκασμένος πλέον να φύγω από τη σχέση , για λόγους αξιοπρέπειας(ένα κομμάτι της από ότι φαίνεται μπόρεσα και κράτησα για μένα) βρήκα πάλι την πορεία δίπλα στον εαυτό μου. Και εκεί ήταν όλα όσα άφησα όταν την γνώρισα. Σχέδια αφημένα , μισοτελειωμένα ,όνειρα πατημένα και παρατημένα, πρόσωπα ξεχασμένα… Αυτό που με κράτησε στη ζωή ήταν η ολοκλήρωσή τους.
Ο δρόμος προς την ευτυχία είναι ακόμη μακρύς, ο αβάσταχτος πόνος μακριά, αλλά το να ανακαλύψεις τον εαυτό σου θέλει κότσια. Και δεν πρέπει ποτέ να αφήνεις τον άλλο να σε οδηγεί. Αυτό σημαίνει αδυναμία και ανασφάλεια. Πολλά αδύναμα άτομα πλημμυρισμένα με ανασφάλειες δίνουν ασταμάτητα με σκοπό να αισθανθούν λίγη από τη δύναμη του άλλου. Ένα από αυτά ήμουν κ εγώ. Οι ξεφτιλιστικοί συμβιβασμοί όμως που θα αναγκαστούν να κάνουν θα τους οδηγήσει σε μία ζωή-εφιάλτη. Κανείς δεν ξέρει που θα κατέληγε η σχέση αυτή εάν δεν είχε παρουσιαστεί το ‘τρίτο’ πρόσωπο. Εγώ όμως ευχαριστώ τον υπεύθυνο για την εξέλιξη αυτή. (όποιος θέλετε να είναι αυτός: μια ανώτερη ύπαρξη? η φύση ? η μοίρα? ο θεός?)…… Ειδάλλως σήμερα μπορεί να μην πάλευα για τα δικά μου όνειρα οπλισμένος με δικά μου ιδανικά, αλλά για κάποιας άλλης. Κι όταν θα το καταλάβαινα θα ήταν πολύ αργά.............................................
Το ηθικό δίδαγμα;
Να προσέχεις ………….. ΟΤΑΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΠΟΥΘΕΝΑ….ΠΕΦΤΟΥΝ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΑΚΡΥΑ Κάποτε ήταν μια κοπέλα τυφλή (σε εισαγωγικά το τυφλή) η Marietta Dimitrova Ivanova. Μισούσε τον εαυτό της που ήταν τυφλή. Μισούσε τον καθένα, εκτός από τον αγαπημένο της Χρήστο Κατσαρό του Ανδρέα. Αυτός ήταν πάντα εκεί γι? αυτήν. Την αγαπούσε πολύ και ήταν πάντα δίπλα της. Του είχε πει ότι αν μπορούσε να δει τον κόσμο, τότε θα τον παντρευόταν! Μια μέρα ο Χρήστος της δώρισε δύο μάτια και τότε μπόρεσε να δει τον κόσμο που τόσο πολύ ήθελε? Είδε και τον αγαπημένο της? Εκείνος την ρώτησε γεμάτος χαρά «τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς;» Η Marietta όμως έκπληκτη είδε ότι ο αγαπημένος της Χρήστος ήταν κι αυτός τυφλός (σε εισαγωγικά το τυφλός) και σοκαρισμένη από αυτό, αρνήθηκε να τον παντρευτεί και έφυγε μαζί με την κόρη τους Ανδρ...ιάνα. Ο Χρήστος Κατσαρός όταν έφυγε η Marietta δακρυσμένος και με πόνο. Αργότερα της έστειλε ένα γράμμα? ”Απλά σε παρακαλώ, να προσέχεις τα μάτια μου!”
Very touching korean mtv... must see ! πολύ συγκινητικό mtv κορεάτικα ... πρέπει να δείτε!
Ζητώ την κατανόηση σας!!! Από τους ανώνυμους χρήστες, οι οποίοι ως συνήθως αβασάνιστα και χωρίς προσωπικό κόστος γίνονται αμετροεπείς υβριστές.
Για έναν έρωτα αξίζει να χάσεις τα πάντα, ακόμα και την ίδια σου τη ζωή.
Στη συνέχεια, αναφέρομαι στην ιστορία που εκτυλίσσεται μέσα από τις σελίδες του υπό έκδοση βιβλίου της ζωής μου και αφορά σε ΄΄ δύο καρδιές που γνωρίζονται και κάνουν σχέση, οι οποίοι όμως έχουν πολύ μεγάλη διαφορά ηλικίας΄΄ , ο άνδρας είναι πολύ μεγάλος 28 ετών Κατσαρός Χρηστός του Ανδρέα Συγγραφέας - Εργολάβος & Πρόεδρος Αθλητικού Συλλόγου Λιβάδια με συμμετοχή σε όλα τα κοινά του δήμου Κερκίνης και του Χωρίου Λιβάδια Σερρών και η κοπέλα είναι νέα 18 ετών Μαριέττα Dimitrova Ivanova από Doupnitsa-Σόφια Βουλγαρίας φοιτήτρια του Αμερικανικού Πανεπιστήμιου financial manager στο Mplagkoegrad Βουλγαρίας. Ωστόσο, μέσα από το βιβλίο προχωρώ ακόμα παραπέρα τη σκέψη μου και θίγω τα κακώς κείμενα στην πολιτική και κοινωνική ζωή, αυτό όμως που επιβάλλεται σαν κεντρική ιδέα είναι η άξια της φιλίας, η μοναδική σταθερά στη ζωή μας.
Ρίλα Μοναστήρι στην Βουλγαρία στο όποιο έδωσε όρκο ότι ποτέ δεν θα με πληγώσει 001
Πρόεδρος Αθλητικού Συλλόγου Λιβάδια
Μια όμορφη ερωτική ιστορία με τους δυο μεγάλους έρωτες μου! Από το προσωπικό μου δράμα με ηθικό δίδαγμα:)
________________________________________
Αν την ρωτήσετε θα σας πει πως φοβήθηκα τη δέσμευση. Ίσως την ίδια τη σχέση. Ίσως πως δεν ήξερα τι ήθελα, ίσως ήμουν πολύ αδύναμος σαν χαρακτήρας για να συνεχίσω να την κρατάω με τα δικά μου ινία. Η αλήθεια είναι μία. Δεν ήμουν ερωτευμένος. Και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή, το ένιωθα όταν άθελα μου την σύγκρινα με αυτά που αισθάνθηκα παλιότερα για άλλες. Τις το είπα από την αρχή. Και αν την ρωτάγατε θα σας έλεγε ότι πάντοτε τις περιέγραφα πως ένιωθα και πως ποτέ δεν τις είπα «Σ’αγαπώ». Μπορεί να μην μου έδινε αυτό που εκείνο τον καιρό αναζητούσα : τρυφερότητα, αγάπη, αγνά συναισθήματα από κείνα που σε κάνουν να τρέμεις και να γουργουρίζεις σαν νεογέννητο γατάκι, από κείνα που σε ταξιδεύουν σε μέρη απρόσιτα και εξωτικά ,από κείνα που σε κάνουν να πετάς στα ουράνια και να ζεις στον δικό σου μικρόκοσμο ,αγνοώντας ο, τι και όπια υπάρχει γύρω σου. Όταν ερωτεύεσαι ξεχνάς τα πάντα και θέλεις να ζεις μονάχα για κείνην , να γίνεσαι ένα με ότι τον αφορά και όλη σου η ζωή να διαγράφει μια διαρκή τροχιά γύρω τις. Ε όλα αυτά λοιπόν, εγώ ποτέ δεν τα ένιωσα με την συγκεκριμένη. Το θέμα είναι-και όλοι θα με ρωτήσετε- πως αφού αυτό το άτομο δεν με ολοκλήρωνε και δεν μου έδινε αυτό που έβλεπα εγώ ο ίδιος ότι είχα ανάγκη τον καιρό αυτό, γιατί έμενα στη σχέση αυτή? Γιατί δεν την χώριζα απλά και δίκαια ανακοινώνοντας την πως δεν ήταν αυτό που έψαχνα? Πως δεν βρήκα στη σχέση μας αυτό που αποζητούσα? Εδώ επιτρέπω κάθε είδους ανοιχτά σχόλια. Αν με ρωτούσε κάποιος τότε ισχυριζόμουν πως «απλά περνάμε καλά, οπότε ποιος ο λόγος να χωρίσουμε?». Το θέμα ήταν όμως ότι περνάγαμε καλά σαν παρέα, γιατί όταν ερχόταν η ώρα για τους δύο μας τις πιο πολλές φορές με έπιανε μια ανίατη ασθένεια που λέγεται «βαρεμάρα». Τον καιρό εκείνο δεν έβλεπα αυτό που τόσο ξεκάθαρα ήταν μπροστά μου καθώς αποζητούσα διαρκώς την επιβεβαίωση. Ίσως τελικά- το πιθανότερο δηλαδή- να μην ήταν τα αγνά και αφελή συναισθήματα που αποζητούσα, ούτε το ερωτικό πάθος- αν αυτό αναρωτιέστε, αλλά κάποια να μου φέρει τα πάνω κάτω. Με την συγκεκριμένη και την νωθρότητα στην σταθερή και χωρίς εξελίξεις σχέση μας δεν το είχα αυτό. Όλα είχαν καταντήσει ανιαρά και η ίδια περισσότερο φίλη παρά γυναίκα. Κάθε μέρα γινόταν όλο και πιο ξενέρωτη με αποκορύφωμα( μιας που δεν μου αρέσουν καθόλου τα ψέματα) να τις ανακοινώσω μια μέρα το μακράς διαρκείας μου ενδιαφέρον για κάποια άλλη και να ανακαλύψω πως μάλλον θα με συγχωρούσε γιατί «που θα έβρισκε άλλον?». Η κατάσταση από μεριά μου είχε γίνει αδιάφορη και η ίδια είχε πέσει στο επίπεδο του ξεφτιλισμού χωρίς να το καταλάβει. Δεν έδινα τίποτα στη σχέση ασυναίσθητα και όλα είχαν λάβει μια σταθερή και διαρκή ασταμάτητη κυκλική πορεία.
Τότε ήρθε στη ζωή μου. Ένα άτομο που ήταν αυτό το «άλλο». Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που είχα ,αυτό που περίμενα να με ταρακουνήσει και να μου πει πως ήρθε εδώ για να ταράξει τον κόσμο μου. Το βρήκα τόσο συναρπαστικό, τόσο απρόσμενο, κάτι άγνωστο για μένα ,που ήμουν αμέσως έτοιμος να ανακαλύψω. Έτσι έπεσα με τα μούτρα, αδιαφορώντας για τους κινδύνους που εγκυμονούσαν….
Παραδόθηκα στα πάθη μου, αφέθηκα άθελα μου και με τη θέληση μου, έζησα πέντε χρόνια μεγάλου πάθους και αναταραχών ,οι οποίες ποτέ μου δεν φαντάστηκα πως θα μου προκαλούσαν τόσο πόνο…
Με την γοργόνα της καρδιάς μου Μαριέττα & μάνα της αγαπημένης μου κόρης Ανδριάνας Γοργόνα της καρδίας μου!!! 4/3/1999 http://christoskatsaros.blogspot.com/2010/08/blog-post_6216.html
Άρχισε το παιχνίδι σε δόσεις. Στην αρχή όλα ήταν μαγικά. Σκεφτόμουν πως ο έρωτας αυτός προέκυψε επειδή ήμουν σε μία διαρκή δοκιμασία και η άλλη δεν με αποδεχόταν όπως ήμουν. Έτσι τίποτα δεν ήταν βαρετό ,όπως πριν , και αυτό με ενθουσίαζε. Η σχέση αυτή ήταν σαν ένα μεγάλο παιχνίδι. Δεν ήξερα τι να περιμένω κάθε φορά, κάτι που με κρατούσε σε εγρήγορση, με έβρισκε έκπληκτο μπροστά σε κάθε περίσταση ,με εξίταρε, με έκανε να δω τον ουρανό με τα άστρα. είχα γνωρίσει τον θεό σε ανθρώπινο σώμα, κι ας ήταν απλά ένα ακόμη απλό κορίτσι ,όχι ιδιαίτερα όμορφο. Οι εξελίξεις ήταν σταδιακές, με επέβαλλε συνεχώς σε δοκιμασίες οι οποίες είχαν οδυνηρή εξέλιξη και ανακουφιστικό τέλος, το οποίο με έβρισκε με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο αναρωτώμενος πόσο έξυπνη και εφευρετική ήταν .Την θαύμαζα και ταυτόχρονα καμάρωνα για τον εαυτό μου που πέτυχα τέτοια διάνα. Όλα ήταν διαφορετικά, είχαν μια περίεργη μυρωδιά, είχαν κάτι το νέο, το άγνωστο και εγώ παραδομένος στο έλεός τις την άφηνα να με σπρώχνει όλο και πιο βαθειά νομίζοντας πως ζούσα την μετενσάρκωση του αληθινού έρωτα και αφήνοντας την να με κάνει να πιστεύω πως βρήκα το άλλο μου μισό.
Χωρίς να το καταλαβαίνω άρχισα να γίνομαι έρμαιο των παθών μου και εκείνη το ένιωθε. Χωρίς να έχω την παραμικρή υποψία, τα παιχνίδια που μου έπαιζε και εγώ έβρισκα φανταστικά, ήταν η δική τις οπτική στο πώς θα με φέρει του χεριού τις. Εγώ έτρεχα από πίσω τις με αποτέλεσμα να καταλαβαίνει εκείνη πως θα κάνω τα πάντα για να μη χάσω αυτό το καινούριο και ανατρεπτικό συναίσθημα. Στο παιχνίδι αυτό δεν μπορούσε φυσικά να λείπει το ολοκληρωτικό δόσιμο. Άρχισα να αφήνω τα πάντα για να είμαι δίπλα τις: έκανα κοπάνες από την δουλειά μου, έλεγα ψέματα στους γονείς μου, άφησα τους φίλους μου και τις παρέες μου, σύχναζα μόνο στα δικά τις στέκια, έτρεχα 3 φορές τη μέρα στην άλλη άκρη της Βουλγαρίας για να την συναντήσω… Ό,τι μου ζητούσε τις το έδινα.. Στην αρχή ζητούσε παρακλητικά, σαν να ένιωθε προδομένη , προσβεβλημένη και πληγωμένη που φοβόμουν να αφεθώ ολοκληρωτικά. Όταν τελικά πείστηκα , το δόσιμο γινόταν πλέον παγερά ,απαιτητικά και στην πορεία εξελίχθηκε σε καθημερινές μεταγγίσεις αγάπης, συμπόνιας, έρωτα και αποκλειστικότητα σε τακτά χρονικά διαστήματα και χωρίς ούτε ένα ευχαριστώ. Και εκείνη πάλι καταλάβαινε ότι ήμουν σε μια απελπιστική πορεία η οποία δεν είχε σταματημό. Με είχε φέρει του χεριού τις. Αυτό που πριν έβλεπα ως κάτι ανατρεπτικό ,τώρα είχε καταντήσει κουραστικό εξαντλητικό. εκείνη παγερά αδιάφορη, και εγώ πλέον να σέρνομαι στο δάπεδο, στα όρια του αυτοεξεφτιλισμού. Με σήκωνε για λίγο, όταν ερχόταν δίπλα μου για να ‘πάρει’ κάτι και έπειτα με πέταγε πάλι εκεί που με κατάντησε. Η ξέφρενη πορεία που είχε πάρει η ζωή μου με την παρουσία τις είχε εξελιχθεί σε καθημερινές στιγμές απερίγραπτου πόνου, και σε συζητήσεις οι οποίες δεν κατέληγαν πουθενά. Την παρακαλούσα να μου δείξει σεβασμό. Ποτέ μου δεν το απαίτησα και αυτό ήταν το λάθος μου από την αρχή. Στο βωμό της σχέσης έκανα τεράστιες υποχωρήσεις, απερίγραπτες, αδικαιολόγητες, ξεφτιλίστηκες, οι οποίες έχοντας ως σκοπό να κρατήσουν τη σχέση , στην ουσία, δίχως να το καταλαβαίνω, έβαζαν μπουρλότο στα θεμέλιά της.
Η σχέση μας είχε φτάσει στο τέλος της κι ας μην έλεγα να το καταλάβω. Εγώ πλέον εξαντλημένος και ολοκληρωτικά δοσμένος μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο του χρόνου μου, μέχρι και την τελευταία σπιθαμή της ψυχής μου βρέθηκα αντιμέτωπος με μία νέα κατάσταση. Την παρουσία του τρίτου προσώπου. Αυτού που κάθε άτομο τρέμει να μην μπει ανάμεσα στη σχέση τους. Αυτού που ανατρέπει τα δεδομένα . Τότε αναγκάστηκα να ταρακουνηθώ περισσότερο από την πρώτη φορά ,άθελά μου και μη, ήταν υποχρέωση μου να αντιμετωπίσω τη σχέση κατάματα, κάτι που δεν είχα θάρρος να κάνω τόσο καιρό. Τότε άρχισα να βλέπω τους κύκλους που έκανα όλους αυτούς τους μήνες, τότε άρχισα να ξυπνάω από το λήθαργο της μακροχρόνιας παθητικότητάς μου, τότε συνειδητοποίησα πως χτυπούσα το κεφάλι μου στον τοίχο όλο αυτό τον καιρό και πως είχα χάσει κάθε επαφή με τον πραγματικό κόσμο. Αναγκασμένος πλέον να φύγω από τη σχέση , για λόγους αξιοπρέπειας(ένα κομμάτι της από ότι φαίνεται μπόρεσα και κράτησα για μένα) βρήκα πάλι την πορεία δίπλα στον εαυτό μου. Και εκεί ήταν όλα όσα άφησα όταν την γνώρισα. Σχέδια αφημένα , μισοτελειωμένα ,όνειρα πατημένα και παρατημένα, πρόσωπα ξεχασμένα… Αυτό που με κράτησε στη ζωή ήταν η ολοκλήρωσή τους.
Ο δρόμος προς την ευτυχία είναι ακόμη μακρύς, ο αβάσταχτος πόνος μακριά, αλλά το να ανακαλύψεις τον εαυτό σου θέλει κότσια. Και δεν πρέπει ποτέ να αφήνεις τον άλλο να σε οδηγεί. Αυτό σημαίνει αδυναμία και ανασφάλεια. Πολλά αδύναμα άτομα πλημμυρισμένα με ανασφάλειες δίνουν ασταμάτητα με σκοπό να αισθανθούν λίγη από τη δύναμη του άλλου. Ένα από αυτά ήμουν κ εγώ. Οι ξεφτιλιστικοί συμβιβασμοί όμως που θα αναγκαστούν να κάνουν θα τους οδηγήσει σε μία ζωή-εφιάλτη. Κανείς δεν ξέρει που θα κατέληγε η σχέση αυτή εάν δεν είχε παρουσιαστεί το ‘τρίτο’ πρόσωπο. Εγώ όμως ευχαριστώ τον υπεύθυνο για την εξέλιξη αυτή. (όποιος θέλετε να είναι αυτός: μια ανώτερη ύπαρξη? η φύση ? η μοίρα? ο θεός?)…… Ειδάλλως σήμερα μπορεί να μην πάλευα για τα δικά μου όνειρα οπλισμένος με δικά μου ιδανικά, αλλά για κάποιας άλλης. Κι όταν θα το καταλάβαινα θα ήταν πολύ αργά.............................................
Το ηθικό δίδαγμα;
Να προσέχεις ………….. ΟΤΑΝ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΧΩΡΑΝΕ ΠΟΥΘΕΝΑ….ΠΕΦΤΟΥΝ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΔΑΚΡΥΑ Κάποτε ήταν μια κοπέλα τυφλή (σε εισαγωγικά το τυφλή) η Marietta Dimitrova Ivanova. Μισούσε τον εαυτό της που ήταν τυφλή. Μισούσε τον καθένα, εκτός από τον αγαπημένο της Χρήστο Κατσαρό του Ανδρέα. Αυτός ήταν πάντα εκεί γι? αυτήν. Την αγαπούσε πολύ και ήταν πάντα δίπλα της. Του είχε πει ότι αν μπορούσε να δει τον κόσμο, τότε θα τον παντρευόταν! Μια μέρα ο Χρήστος της δώρισε δύο μάτια και τότε μπόρεσε να δει τον κόσμο που τόσο πολύ ήθελε? Είδε και τον αγαπημένο της? Εκείνος την ρώτησε γεμάτος χαρά «τώρα που μπορείς να δεις τον κόσμο, θα με παντρευτείς;» Η Marietta όμως έκπληκτη είδε ότι ο αγαπημένος της Χρήστος ήταν κι αυτός τυφλός (σε εισαγωγικά το τυφλός) και σοκαρισμένη από αυτό, αρνήθηκε να τον παντρευτεί και έφυγε μαζί με την κόρη τους Ανδρ...ιάνα. Ο Χρήστος Κατσαρός όταν έφυγε η Marietta δακρυσμένος και με πόνο. Αργότερα της έστειλε ένα γράμμα? ”Απλά σε παρακαλώ, να προσέχεις τα μάτια μου!”
Very touching korean mtv... must see ! πολύ συγκινητικό mtv κορεάτικα ... πρέπει να δείτε!
- Αγαπάς ένα μηδενικό, όταν αγαπάς έναν αχάριστο. Πλαύτος
- Αγνώμων μη γίνου (Να μην είσαι αγνώμων). Ευριπίδης
- Αν περιμαζέψεις έναν πεινασμένο σκύλο και τον ταΐσεις, δεν πρόκειται να σε δαγκώσει. Αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στο σκύλο και τον άνθρωπο. Τουέην Μαρκ
- Είναι ανθρώπινο να ακούς να σε κακολογούν μετά από μια ευεργεσία που έκανες. Μέγας Αλέξανδρος
- Ένας αχάριστος αδικεί όλους όσους πάσχουν.
- Επακόλουθο της αχαριστίας είναι η αναισχυντία. Ξενοφών
- Η αγνωμοσύνη γίνεται αφορμή επικρίσεων, η δε ευγνωμοσύνη φέρει και νέα ευεργετήματα. Σεβινιέ
- Η απεχθέστερη αχαριστία είναι αυτή των παιδιών προς τους γονείς.
- Η αχαριστία αποξηραίνει την πηγή κάθε αγαθότητας. Ρισελιέ
- Η αχαριστία είναι θυγατέρα της υπερηφάνειας. Πρόκλος
- Η αχαριστία είναι λέξη εμφαντική κάθε χαμαίρπειας. Μωρεάς
- Η αχαριστία είναι παιδί της ευεργεσίας. Πολύβιος
- Η αχαριστία είναι παραλογισμός. Είναι διαστροφή. Είναι χειρότερη και από τη λέρα. [Ανώνυμος]
- Η αχαριστία είναι προδοσία απέναντι στην ανθρωπότητα. Θεόφραστος
- Η αχαριστία ενός ανθρώπου ζημιώνει όλους τους δυστυχείς που έχουν ανάγκη ευεργεσιών. Μωραϊτίνης
- Η αχαριστία κάποιου, πολύ απέχει απ' το να ανταποκρίνεται επάξια στην ευεργεσία που δέχτηκε. Kraus Karl
- Η αχαριστία σκοτώνει την φιλανθρωπία. Μπράκκο
- Η γη δεν γεννά χειρότερο πλάσμα από τον αχάριστο. Μπέττι
- Η πενία κάνει αγνώμονες και τους καλούς. [Αρχαίο ρητό]
- Η πιο μαύρη αχαριστία, αλλά και η πιο συνηθισμένη είναι η αχαριστία των παιδιών απέναντι στους γονείς. Βόβεναργκ Λ.
- Κάθε φορά που συμπληρώνω μια κενή θέση, δημιουργώ δέκα δυσαρεστημένους και έναν αχάριστο. Λουδοβίκος 14ος της Γαλλίας
- Κανένας πιο βέβαιος εχθρός από τον αχάριστο που ευεργετήθηκε. Καλλίμαχος
- Μη ρίχνεις πέτρα στο πηγάδι που σε δρόσισε. Πολύβιος
- Μια εκδήλωση ευγνωμοσύνης είναι και το να μην κακολογείς τον ευεργέτη σου. [Ουγγρική Παροιμία]
- Ο άνθρωπος είναι αχάριστος, η ανθρωπότητα είναι ευγνώμων.
- Ο αχάριστος άνθρωπος μοιάζει με σπασμένο πιθάρι, στο οποίο ό,τι καλό κι αν ρίξεις θα πέσει στο κενό. Κλεόβουλος
- Ο λαός είναι μια κοινωνία ανθρώπων πολύ αχάριστη. Ηρόδοτος
- Οι κακοήθεις είναι πάντοτε αγνώμονες. Θερβάντες
- Πικρή είναι η απογοήτευση όταν σπείρεις ευεργεσίες και θερίσεις ύβρεις. Πλαύτος
- Πονηρός είναι κάθε αχάριστος άνθρωπος Λυσίας
- Πρέπει κανείς να συμπληρώσει το ευεργέτημα που έκανε, συγχωρώντας την αχαριστία του ευεργετηθέντος. Τεριέ
- Σπάνια σκεπτόμαστε ό,τι έχουμε διαρκώς, όμως σκεπτόμαστε τι στερούμαστε. Σοπενάουερ
- Τα κτήνη αφήνουν την αχαριστία στον άνθρωπο. Βενάρδος
- Την αχαριστία την αισθάνονται μόνο εκείνοι που όταν κάνουν ένα καλό υπολογίζουν στην ανταπόδοσή του. [Ουγγρική Παροιμία]
- Τον αχάριστο άνθρωπο, όταν τον καθήσεις στον ώμο σου, θα προσπαθήσει να ανέβει στο κεφάλι σου. Σαίξπηρ
Προβάλλετε ή σχολιάστε την ανάρτηση
Σχόλιο που έχει ταυτότητα χρήστη δημοσιεύεται
χωρίς λογοκρισία, αρκεί πάντα η κριτική αυτή να είναι κόσμια.
Ζητώ την κατανόηση σας!!! Από τους ανώνυμους χρήστες, οι οποίοι ως συνήθως αβασάνιστα και χωρίς προσωπικό κόστος γίνονται αμετροεπείς υβριστές.
Christos
A. Katsaros-Χρήστος Α. Κατσαρός(Chris Sintiki)
