Βότσαλα και Κοχύλια
Τα παράθυρα τη νύχτα καρώ φεγγάρια
Κι’ εγώ γρύλλος στη θάλασσα.
Ήτανε τ΄ όνειρο μου εγώ
Κι’ ο κόσμος μου
Εκείνο που αγαπούσα.
Η θάλασσα εκοιμότανε.
Η νύχτα θα περνούσε και θα πήγαινα
στην Πόλη – Σερρών για το μεροκάματο,
παίρνοντας μαζί μου λίγο ήλιο,
αλάτι στο κορμί
και στη σκέψη θάλασσα.
Η θύμηση είναι κοχύλι αδειανό
Και η ζωή γεμάτο.
Ανάμεσα από τα σκίνα εκοίταζα.
Το θαύμα της ζωής χτύπαγε μέσα μου
Χρήστος Κατσαρός 16 Αύγουστου 2010
Τα παράθυρα τη νύχτα καρώ φεγγάρια
Κι’ εγώ γρύλλος στη θάλασσα.
Ήτανε τ΄ όνειρο μου εγώ
Κι’ ο κόσμος μου
Εκείνο που αγαπούσα.
Η θάλασσα εκοιμότανε.
Η νύχτα θα περνούσε και θα πήγαινα
στην Πόλη – Σερρών για το μεροκάματο,
παίρνοντας μαζί μου λίγο ήλιο,
αλάτι στο κορμί
και στη σκέψη θάλασσα.
Η θύμηση είναι κοχύλι αδειανό
Και η ζωή γεμάτο.
Ανάμεσα από τα σκίνα εκοίταζα.
Το θαύμα της ζωής χτύπαγε μέσα μου
Χρήστος Κατσαρός 16 Αύγουστου 2010
Κοχύλια έβαλα
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο φως
Εκεί που ήταν
τα γλυκά σου μάτια
και δυο κόκκινα χαρτιά
εκεί που ήταν
τα χείλια.
Τίποτα άλλο δεν υπάρχει τώρα
Στο δωμάτιο σου.
Τέλειωσαν και οι επισκέψεις
Των φίλων.