The Little Match Girl - A translation of Hans Christian Andersen's "Den lille Pige med Svovlstikkerne" by Jean Hersholt. (1954)
The Little Match Girl ( Danish : Den Lille Pige med Svovlstikkerne , meaning "The little girl with the matchsticks") is a short story by Danish poet and author Hans Christian Andersen .
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα (δανικά: Den Lille Κοπέλα med Svovlstikkerne, που σημαίνει «Το κοριτσάκι με τα matchsticks") είναι μια μικρή ιστορία από την δανική ποιητής και συγγραφέας Χανς Κρίστιαν Άντερσεν.
We Wish You a Merry♪♫•*¨*•.¸¸♥ ¸¸.•*¨*•♫♪ Christmas♪♫•*¨*•.¸¸♥ ¸¸.•*¨*•♫♪We Wish You a Merry ♪♫•*¨*•.¸¸♥ ¸¸.•*¨*•♫♪Christmas ♥ ♥ ♥We Wish You A Merry ♪♫•*¨*•.¸¸♥ ¸¸.•*¨*•♫♪Christmas ♪♫•*¨*•.¸¸♥ ¸¸.•*¨*•♫♪...And A Happy New Year!♪♫•*¨*•.¸¸♥ ¸¸.•*¨*•♫♪..♥ ♥ ♥ ...2012 !!!!!!!!!!
Hans Christian Andersen - The Little Match Girl
Hans Christian Andersen : The Little Match Girl
The Little Match Girl
A translation of Hans Christian Andersen's "Den lille Pige med Svovlstikkerne" by Jean Hersholt. Info & links
It was so terribly cold. Snow was falling, and it was almost dark. Evening came on, the last evening of the year. In the cold and gloom a poor little girl, bareheaded and barefoot, was walking through the streets. Of course when she had left her house she'd had slippers on, but what good had they been? They were very big slippers, way too big for her, for they belonged to her mother. The little girl had lost them running across the road, where two carriages had rattled by terribly fast. One slipper she'd not been able to find again, and a boy had run off with the other, saying he could use it very well as a cradle some day when he had children of his own. And so the little girl walked on her naked feet, which were quite red and blue with the cold. In an old apron she carried several packages of matches, and she held a box of them in her hand. No one had bought any from her all day long, and no one had given her a cent.
Shivering with cold and hunger, she crept along, a picture of misery, poor little girl! The snowflakes fell on her long fair hair, which hung in pretty curls over her neck. In all the windows lights were shining, and there was a wonderful smell of roast goose, for it was New Year's eve. Yes, she thought of that!
In a corner formed by two houses, one of which projected farther out into the street than the other, she sat down and drew up her little feet under her. She was getting colder and colder, but did not dare to go home, for she had sold no matches, nor earned a single cent, and her father would surely beat her. Besides, it was cold at home, for they had nothing over them but a roof through which the wind whistled even though the biggest cracks had been stuffed with straw and rags.
Her hands were almost dead with cold. Oh, how much one little match might warm her! If she could only take one from the box and rub it against the wall and warm her hands. She drew one out. R-r-ratch! How it sputtered and burned! It made a warm, bright flame, like a little candle, as she held her hands over it; but it gave a strange light! It really seemed to the little girl as if she were sitting before a great iron stove with shining brass knobs and a brass cover. How wonderfully the fire burned! How comfortable it was! The youngster stretched out her feet to warm them too; then the little flame went out, the stove vanished, and she had only the remains of the burnt match in her hand.
She struck another match against the wall. It burned brightly, and when the light fell upon the wall it became transparent like a thin veil, and she could see through it into a room. On the table a snow-white cloth was spread, and on it stood a shining dinner service. The roast goose steamed gloriously, stuffed with apples and prunes. And what was still better, the goose jumped down from the dish and waddled along the floor with a knife and fork in its breast, right over to the little girl. Then the match went out, and she could see only the thick, cold wall. She lighted another match. Then she was sitting under the most beautiful Christmas tree. It was much larger and much more beautiful than the one she had seen last Christmas through the glass door at the rich merchant's home. Thousands of candles burned on the green branches, and colored pictures like those in the printshops looked down at her. The little girl reached both her hands toward them. Then the match went out. But the Christmas lights mounted higher. She saw them now as bright stars in the sky. One of them fell down, forming a long line of fire.
"Now someone is dying," thought the little girl, for her old grandmother, the only person who had loved her, and who was now dead, had told her that when a star fell down a soul went up to God.
She rubbed another match against the wall. It became bright again, and in the glow the old grandmother stood clear and shining, kind and lovely.
"Grandmother!" cried the child. "Oh, take me with you! I know you will disappear when the match is burned out. You will vanish like the warm stove, the wonderful roast goose and the beautiful big Christmas tree!"
And she quickly struck the whole bundle of matches, for she wished to keep her grandmother with her. And the matches burned with such a glow that it became brighter than daylight. Grandmother had never been so grand and beautiful. She took the little girl in her arms, and both of them flew in brightness and joy above the earth, very, very high, and up there was neither cold, nor hunger, nor fear-they were with God.
But in the corner, leaning against the wall, sat the little girl with red cheeks and smiling mouth, frozen to death on the last evening of the old year. The New Year's sun rose upon a little pathetic figure. The child sat there, stiff and cold, holding the matches, of which one bundle was almost burned.
"She wanted to warm herself," the people said. No one imagined what beautiful things she had seen, and how happily she had gone with her old grandmother into the bright New Year.
Χανς Κρίστιαν Άντερσεν: Το κοριτσάκι με τα σπίρτα
Το κοριτσάκι με τα σπίρτα Η μετάφραση του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν «Den Lille Κοπέλα med Svovlstikkerne" από Τζιν Χέρσολτ . Πληροφορίες & Σύνδεσμοι
Ήταν τόσο τρομερά κρύο. Χιόνι έπεφτε, και ήταν σχεδόν σκοτάδι. Βραδινά ήρθε, το τελευταίο βράδυ του έτους. Στο κρύο και κατήφεια ένα φτωχό κορίτσι, ξεσκούφωτος και χωρίς παπούτσια, περπατούσε στους δρόμους. Φυσικά, όταν είχε εγκαταλείψει το σπίτι της, αυτή θα είχε παντόφλες με, αλλά τι καλό αν είχαν; Ήταν πολύ μεγάλη παντόφλες, τρόπος πάρα πολύ μεγάλος γι 'αυτήν, γιατί ανήκε στην μητέρα της. Το κοριτσάκι είχε χάσει τους κατά μήκος του δρόμου, όπου δύο βαγόνια είχαν ταρακούνησε με τρομερά γρήγορα. Μια παντόφλα εκείνη είχε δεν ήταν σε θέση να βρει και πάλι, και ένα αγόρι είχε τρέξει με τους άλλους, λέγοντας ότι θα μπορούσε να το χρησιμοποιούν πολύ καλά ως λίκνο κάποια μέρα, όταν είχε τα παιδιά της δικής του. Και έτσι το μικρό κορίτσι περπατούσε με γυμνά πόδια της, το οποίο ήταν αρκετά κόκκινα και μπλε με το κρύο. Σε μια παλιά ποδιά έφερε διάφορα πακέτα των αγώνων, και κρατούσε ένα κουτί από αυτούς στο χέρι της. Κανείς δεν είχε αγοράσει καμία από της όλη την ημέρα, και κανείς δεν της είχε δώσει ένα σεντ.
Ρίγος με το κρύο και την πείνα, που παρεισέφρησε, κατά μήκος μια εικόνα της μιζέριας, φτωχό κορίτσι! Οι νιφάδες χιονιού έπεσαν σε πολύ ξανθά μαλλιά της, τα οποία αναρτώνται σε αρκετά μπούκλες πάνω από το λαιμό της. Σε όλα τα φώτα παράθυρα έλαμπαν, και υπήρχε μια υπέροχη μυρωδιά της ψητής χήνας, γιατί ήταν παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Ναι, σκέφτηκε από αυτό!
Σε μια γωνία που σχηματίζεται από δύο σπίτια, ένα από τα οποία αναμένεται μακρύτερα στο δρόμο από την άλλη, κάθισε και επεξεργάστηκε λίγο τα πόδια της κάτω της. Είχε πάρει πιο κρύο και πιο κρύο, αλλά δεν τολμούσε να πάει στο σπίτι, γιατί είχε πουλήσει δεν ταιριάζει, ούτε κέρδισε ούτε ένα σεντ, και ο πατέρας της θα νικήσει την σίγουρα. Εκτός αυτού, ήταν κρύο στο σπίτι, γιατί δεν είχε τίποτα πάνω τους, αλλά μια στέγη μέσω του οποίου ο αέρας σφύριζε ακόμη και αν το μεγαλύτερο ρωγμές ήταν γεμισμένα με άχυρο και κουρέλια.
Τα χέρια της ήταν σχεδόν νεκρός με το κρύο. Ω, πόσο ένα μικρό αγώνα θα μπορούσε να την ζεστή! Αν θα μπορούσε να πάρει μόνο ένα από το κουτί και τρίψτε το στον τοίχο και ζεστή τα χέρια της. Είναι ένα επέστησε έξω. RR-ratch! Πώς έκπτυστων και έκαψαν! Έκανε μια ζεστή, φωτεινή φλόγα, σαν ένα μικρό κερί, δεδομένου ότι έχει τα χέρια της από πάνω του? Αλλά έδωσε ένα περίεργο φως! Πραγματικά φαινόταν να το κοριτσάκι σαν να καθόμασταν πριν από μια μεγάλη σόμπα σιδήρου με λαμπρό πόμολα από ορείχαλκο και μια κάλυψη ορείχαλκο. Πόσο θαυμάσια η φωτιά έκαιγε! Πόσο άνετα ήταν! Ο νεαρός άπλωσε τα πόδια της για να τους πάρα πολύ ζεστό? Τότε η μικρή φλόγα έσβησε, η σόμπα εξαφανίστηκε, και είχε μόνο τα ερείπια των καμένων ταιριάζει στο χέρι της.
Χτύπησε ένα άλλο αγώνα ενάντια στον τοίχο. Δεν καίγεται λαμπρά, και όταν το φως έπεσε πάνω στον τοίχο, έγινε διαφανές σαν ένα λεπτό πέπλο, και μπορούσε να δει μέσα από αυτό σε ένα δωμάτιο. Στο τραπέζι ένα κάτασπρο πανί διαδόθηκε και σε αυτό στάθηκε ένα λαμπρό υπηρεσία δείπνο. Η ψητής χήνας στον ατμό λαμπρά, γεμιστά με μήλα και δαμάσκηνα. Και τι ήταν ακόμα καλύτερα, η χήνα πήδησε κάτω από το πιάτο και waddled κατά μήκος του πατώματος με ένα μαχαίρι και πιρούνι στο στήθος της, δικαίωμα πάνω στο μικρό κορίτσι. Στη συνέχεια, ο αγώνας πήγε έξω, και μπορούσε να δει μόνο το πάχος, το κρύο τοίχο. Εκείνη άναψε άλλο αγώνα. Στη συνέχεια καθόταν κάτω από τις πιο όμορφες χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ήταν πολύ μεγαλύτερο και πολύ πιο όμορφο από αυτό που είχε δει τα περασμένα Χριστούγεννα μέσα από την γυάλινη πόρτα στο σπίτι του πλούσιου έμπορου του. Χιλιάδες κεριά καίγονται για το πράσινο κλάδους, καθώς και έγχρωμες εικόνες, όπως αυτές της τυπογραφεία κοίταξε κάτω της. Το μικρό κορίτσι φτάσει και τα δύο χέρια της προς αυτούς. Στη συνέχεια, ο αγώνας πήγε έξω. Όμως, τα φώτα των Χριστουγέννων τοποθετηθεί υψηλότερα. Τους είδε τώρα ως φωτεινά αστέρια στον ουρανό. Ένας από αυτούς έπεσε κάτω, σχηματίζοντας μια μακρά σειρά της πυρκαγιάς.
"Τώρα, κάποιος πεθαίνει," σκέφτηκε το κοριτσάκι, για τα παλιά η γιαγιά της, το μόνο πρόσωπο που είχε αγαπήσει, και ο οποίος ήταν πλέον νεκρός, είχε πει ότι όταν ένα αστέρι έπεσε μια ψυχή ανέβηκε στο Θεό.
Έτριβε ένα άλλο αγώνα ενάντια στον τοίχο. Έγινε φωτεινά και πάλι, και τη λάμψη της παλιάς γιαγιά ήταν σαφής και λαμπερό, το είδος και όμορφη.
«Γιαγιά!" φώναξε το παιδί. «Αχ, πάρε με μαζί σου! Ξέρω ότι θα εξαφανιστούν όταν ο αγώνας έχει καεί. Θα εξαφανιστεί όπως και η ζεστή κουζίνα, το υπέροχο ψητής χήνας και το όμορφο δέντρο μεγάλο Χριστούγεννα!"
Και χτύπησε γρήγορα όλο το πακέτο των αγώνων, γιατί ήθελε να κρατήσει τη γιαγιά της μαζί της. Και οι αγώνες έκαψε με μια τέτοια λάμψη που έγινε φωτεινότερο από το φως της ημέρας. Η γιαγιά δεν ήταν ποτέ τόσο μεγάλο και όμορφο. Πήρε το κοριτσάκι στην αγκαλιά της, και οι δυο τους πέταξαν στη φωτεινότητα και τη χαρά πάνω από τη γη, πολύ, πολύ υψηλό, και μέχρι υπήρχε ούτε κρύο, ούτε πείνα, ούτε ο φόβος-ήταν με τον Θεό.
Όμως, στη γωνία, κλίνει ενάντια στον τοίχο, καθόταν το κοριτσάκι με τα κόκκινα μάγουλα και χαμογελαστό στόμα, κατεψυγμένα σε θάνατο για το τελευταίο βράδυ του παλαιού χρόνου. Ήλιο της Πρωτοχρονιάς αυξήθηκαν κατά λίγο αξιολύπητη εικόνα. Το παιδί καθόταν εκεί, σκληρό και κρύο, κρατώντας τους αγώνες, των οποίων το ένα πακέτο είχε σχεδόν καεί.
"Ήθελε να τον εαυτό της θερμό», με τους ίδιους ανθρώπους. Κανείς δεν φανταζόταν τι όμορφα πράγματα που είχε δει, και πως ευτυχώς είχε πάει με την παλιά τη γιαγιά της στο φωτεινό νέο έτος.
Πηγή: http://en.wikipedia.org/wiki/The_Little_Matchgirl_(film)
°_██_*。*./ ♥ \ .˛* .˛.*.★* *★ 。*Ευτυχισμένος˛. (´• ̮•)*˛°*/.♫.♫\*˛.* ˛_Π_____. * ♥ ˛*ο καινούργιος.°( . • . ) ˛°./• '♫ ' •\.˛*./______/~＼*. ˛*.。˛* ˛. *Χρόνος。*(...'•'.. ) *˛╬╬╬╬╬˛°.｜田田 ｜門｜╬╬╬╬╬*Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ,Χαρούμενο ,Ευτυχισμένο και δημιουργικό με υγεία το 2012 !!♥♥♥!!♥♥♥!!♥♥♥!!♥♥♥!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου